ေမေလးႏွင့္ ခဏတာ (သို႔မဟုတ္) တသက္တာ
ေရးသားသူ ေနာင္ရဲ
"ေနာင္ရဲေရ... မနက္ဖန္က်ရင္ မင္းအေဖ ရိွရာ လားရိႈးဘက္ကို လိုက္ရမယ္... ကားနဲ႔ပဲ သြားမွာ ဆိုေတာ့ လမ္းမွာ တစ္ည အိပ္ရမယ္ကြ... ေမေလးကေတာ့ မႏၱေလးမွာ တစ္ည ဝင္အိပ္မယ္ စဥ္းစားထားတယ္... မႏၱေလးည ေလွ်ာက္လည္ၾကတာေပါ့... မင္း... အထုပ္အပိုးေတြ ေမေလး ျပင္ေပးထားတယ္... မင္းလည္း စာေမးပြဲ ျပီးေနျပီဆိုေတာ့... ေအးေဆးပဲမလား..."
"ဟုတ္... ေမေလး... ေအးေဆးပါပဲ... အေဖက ဘာလို႔ ေခၚတာလဲဗ်..."
"ေၾသာ္... သူလည္း တို႔ေတြနဲ႔ ခြဲေနရတာ ၄ လ ေလာက္ ရိွေတာ့ လြမ္းလို႔ ေနမွာေပါ့... မင္းလည္း ေက်ာင္းျပီးတာနဲ႔ တခါထဲ ေခၚလိုက္တာ... ဘာလဲ... ရည္းစားေတြ လြမ္းက်န္ခဲ့မွာ စိုးလို႔လား..."
"ဟုတ္တယ္... ေမေလးရ... ေစာေစာ ေျပာေရာေပါ့ဗ်ာ... အခုမွ စာေမးပြဲ ျပီးလို႔... ေနာက္ရက္ေတြ သူတို႔နဲ႔ ေလွ်ာက္လည္မလား မွတ္တယ္...
ေဟ... သူတို႔ ဆိုေတာ့... ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရိွတုန္းကြ..."
"ႏွစ္ေယာက္ပါ... ေမေလးရာ... အခ်င္းခ်င္းလည္း သိတယ္... ေဘာ္ဒါအကန္႔သေဘာမ်ဳိး ထားၾကတာ..."
"ဟ... မင္းက စြံလွခ်ည္လားကြ... ရိုးေရာ ရိုးၾကရဲ႕လား..."
"ေမေလးကေတာ့ လုပ္ျပီ... ရည္းစားထားပါတယ္ဆိုမွ... ရိုးရဲ႕လား ဆိုေတာ့... က်ေနာ္က ဘယ္လို ျပန္ေျဖရမွာလဲ... ဖန္ေပါင္းေခ်ာင္ထဲ ထည့္ျပီး ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္လို႔ ေျဖရမလား..."
"ခိခိ... မင္းကေတာ့ အေဖ့ေျခရာ နင္းပါ့ကြာ... ကဲ... ထားပါေတာ့... ဟိုမွာ တစ္လ ေလာက္ ေနျပီး မင္းဘာသာ ျပန္ခ်င္လည္း မင္းအေဖကို ေျပာျပီး ျပန္ေပါ့... ေမေလးေတာ့ ဟိုမွာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ေနရမလဲ မသိေသးဘူး..."
"ဟုတ္ပါျပီ... ေမေလးရာ... ဒါဆိုလည္း က်ေနာ္ အခုမွ စာေမးပြဲခန္းက ျပန္လာတာဆိုေတာ့... သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဘီယာဆိုင္ သြားလိုက္ဦးမယ္..."
"ေအးေအး... ေစာေစာေတာ့ ျပန္လာခဲ့... ဒီက ေဒၚသိန္း နဲ႔ ဦးဖိုးတုတ္ကို မနက္ဖန္ မနက္ ရြာျပန္လႊတ္မွာမို႔..."
"ဟုတ္ကဲ့... ေမေလး... သြားျပီ..."
အိမ္မွ ထြက္ခြာသြားေသာ ေနာင္ရဲ ရဲ႕ ေက်ာင္ျပင္ကို ၾကည့္ျပီး ေမေလး ေခၚ ေဒၚေမဝသန္ သည္ သူမ ျဖစ္စဥ္ကို ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။ အသက္ ၃၀ သာ ရိွေသးေသာ ေမဝသန္ သည္ ေနာင္ရဲ ရဲ႕ ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးေအာင္ ႏွင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ႏွစ္ကမွ အိမ္ေထာင္က်သည္။ မုဆိုးဖိုျဖစ္လို႔ သနားပိုကာ ၾကင္နာမိရာမွ ျငိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္က နယ္စပ္က ပစၥည္းေတြကို ျမိဳ႕ၾကီးေတြကို သြင္းသည့္ အလုပ္ လုပ္သည္။ ထိုက္သင့္သေလာက္ ပိုက္ဆံ ရိွလို႔လည္း လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ေမဝသန္ မျငင္းျဖစ္။ ေနာင္ရဲက အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက အသက္ ၁၆ ႏွစ္သာ ရိွေသးသည္။ လူပ်ဳိေပါက္ အရြယ္မို႔ ထိန္းရခက္ေသာ္လည္း သူ႔ဘာသာ ေအးေဆး ေနတတ္သည္။ ေမဝသန္လည္း အစက သူစိမ္းဆန္ဆန္ ျဖစ္ေပမယ့္ ေနာင္ရဲ အသက္အရြယ္ ေရာက္လာတာနဲ႔ အမွ် သူငယ္ခ်င္း ပံုစံ ေပါင္းျဖစ္ၾကသည္။ သူ႔ကိုလည္း သူ႔အေမ ေနရာဝင္လာတာမို႔ အေမ လို႔ေတာ့ မေခၚႏိုင္ေပမယ့္ နာမည္ အဖ်ားဆြတ္တဲ့ ေမေလး ဟုပင္ ေနာင္ရဲ ကိုယ္တိုင္ နာမည္ ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္က ေမဝသန္ထက္ ၁၀ ႏွစ္ ၾကီးသည္။ ဆိုေတာ့ သူတို႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဆိုရင္ ၁၀ ႏွစ္ၾကီး၊ ၁၀ ႏွစ္ငယ္ အေနအထား ျဖစ္သည္။
ဦးေအာင္က ကာမကိစၥမွာ သန္သည္။ အထာနပ္သည္။ ဦးေအာင္ ရန္ကုန္မွာ ရိွေနလွ်င္ ညတိုင္း သူႏွင့္ ဆက္ဆံသည္။ နယ္က ျပန္လာလာခ်င္း ညေတြ ဆိုရင္ မိုးလင္းတဲ့ အထိ လုပ္တတ္သည္။ အဲ့လို အခ်ိန္ဆို ေမဝသန္ တစ္ေယာက္ ေနာက္ေန႔ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့။ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုး စပ္ေနကာ ကိုင္ေဆာင့္ထားသလိုပင္။ တကယ္လည္း ဦးေအာင္က ကိုင္ေဆာင့္ခဲ့တာပဲေလ။ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္မို႔ သန္တုန္း ျမန္တုန္းပင္ ျဖစ္သည္။ အားေဆးေတြလည္း စံုေအာင္ စားသည္။ ဟိုးတေခါက္ကဆို ျမစ္ၾကီးနားက ဖ်ံသို အရက္ ဆိုျပီး ဝယ္ေသာက္ကာ ေမဝသန္ကို အေသၾကံဳးထည့္ေသးသည္။ အခုုလည္း လားရိႈးကို သြားေနတာ ၄ လ ေလာက္ ရိွေနျပီး၊ ကုန္ပစၥည္းေတြက နည္းနည္း ၾကာေနသျဖင့္ ေမဝသန္တို႔ကို လွမ္းေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္က အျပင္မိန္းမကိစၥေတာ့ စိတ္ခ်ရသည္။ ဦးေအာင္သည္ အစြဲအလမ္းၾကီးသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ ေမဝသန္ကို သူ႔ တလက္ကိုင္ အေနနဲ႔ပဲ ထားျခင္းေၾကာင့္ လက္ထပ္ယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ညဘက္က်ေတာ့ ေနာင္ရဲ ေစာေစာ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ေမဝသန္ႏွင့္ အတူ ေဒၚသိန္းတို႔ရဲ႕ အထုပ္အပိုးေတြကို ကူသိမ္းေပးျပီး၊ ေစာေစာ အိပ္ၾကသည္။ ေဒၚသိန္းတို႔က ေနာင္ရဲ ငယ္ငယ္ထဲက အိမ္မွာ ကူေဖာ္ေလာင္ဘက္ လုပ္ေပးၾကတာ။ ေဆြမ်ဳိးေတြလို ျဖစ္ေနျပီ။ မနက္ေစာေစာ ထၾကကာ၊ ေဒၚသိန္းႏွင့္ ဦးဖိုးတုတ္တို႔ လင္မယားကို ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးမွာ ေနရာခ်ခဲ့ျပီး သူတို႔ ျပန္လာရမယ့္ ရက္ကို ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားမည္ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ရန္ကုန္အထြက္ သေျပရိပ္မွာ ဝင္ကာ မနက္စာ စားၾကသည္။ ေမဝသန္ကေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါး ကို အိုးဘဲဥ၊ အီၾကာေကြးႏွင့္ မန္းေလးပဲေၾကာ္ ထည့္စားကာ လက္ဘက္ရည္ခ်ဳိဆိမ့္ ေသာက္ျပီး၊ ေနာင္ရဲကေတာ့ ထမင္းေၾကာ္ကို ဆိတ္သားဟင္းႏွင့္ စားသည့္အျပင္ တိုရွည္တစ္ပြဲ၊ ေပါက္ဆီ ႏွစ္လံုးႏွင့္ ႏြားႏို႔ တစ္ခြက္ ေသာက္ေနသည္။ ဒီေလာက္စားလို႔လည္း ဒီခႏၶာကိုယ္ ျဖစ္တာဟု ေမဝသန္ ေတြးေနမိသည္။ ဟုတ္သည္။ ဦးေအာင္ေရာ၊ ေနာင္ရဲေရာ လူေကာင္ၾကီးသည္။ ဦးေအာင္သည္ လူေကာင္ၾကီးသည္ႏွင့္ အမွ် ညီေတာ္ေမာင္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးသည္။ ေနာင္ရဲရဲ႕ ညီေလးေရာ ေတာ္ေတာ္ေလးမွ ၾကီးရဲ႕လားလို႔ မဆီမဆိုင္ စဥ္းစားရင္း ေမဝသန္ရဲ႕ ညီမေလးက စိုစိစိ ခံစားလိုက္ရသည္။
ကိုယ္ပိုင္ကားႏွင့္ ထြက္လာေသာေၾကာင့္ သက္ေတာင့္သက္သာႏွင့္ ေအးေဆးပဲ ေမာင္းလာခဲ့သည္။ အစပိုင္းေတာ့ ေမဝသန္ ေမာင္းေနေပမယ့္ သေျပရိပ္က အထြက္မွာေတာ့ ေနာင္ရဲ တလွည့္ ေမာင္းေပးသည္။ ညေန ၅ နာရီေလာက္မွာ မႏၱေလးျမိဳ႕ထဲ ေရာက္သြားသည္။ တည္းခိုစရာ မရွာေသးပဲ၊ မႏၱေလး မဟာျမတ္မုနိဘုရားကို ဝင္ဖူးၾကသည္။ ျပီးမွ အနီးအနားက တရုတ္ ထမင္း၊ ဟင္းေရာင္းရာ ဆိုင္တစ္ခုထဲ ဝင္ျပီး ညစာ စားၾကသည္။ ေနာင္ရဲက ပင္လယ္စာ အထူးသျဖင့္ မုတ္ေကာင္ေတြ ခရုေတြကို တအား စားသည္။ ဒါလည္း သူ႔အေဖ ဦးေအာင္ႏွင့္ တူသည္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း ဦးေအာင္သည္ အိပ္ရာေပၚက ကိစၥေတြမွာ ကၽြမ္းက်င္အဆင့္ ေရာက္တာဟု ထင္သည္။ ညစာစားျပီးမွ ေဟာ္တယ္ပတ္ရွာရသည္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ျပသနာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ အခုခ်ိန္က ခရီးသြားရာသီမို႔ အခန္းေတြ အားလံုး ျပည့္ေနသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ေဟာ္တယ္ တစ္ခုျပီး တစ္ခု ပတ္ရွာလိုက္တာမွာ ႏွစ္ေယာက္ခန္းေတာ့ ရေသးသည္ ဆိုတာ သြားေတြ႔သည္။ ေနာင္ရဲကေတာ့ ေမဝသန္ကို ေနာက္ထပ္ ထပ္ရွာဦးမလား ေမးေသာ္လည္း၊ လူက ပင္ပန္းတာက တေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္ ရွာလည္း ရမရ မေသခ်ာတာက တေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီမွာပဲ အခန္းယူရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ တစ္ခန္းထဲ အတူတူ ေနရမွာကို ဘယ္သူမွ မေျပာရန္ ေမဝသန္က ေနာင္ရဲကို မွာသည္။
အခန္းထဲ ဝင္ၾကည့္ေတာ့မွ တကယ့္ကို ေခၽြးျပန္စရာ ျဖစ္သြားသည္။ အခန္းအလယ္မွာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ တစ္လံုးပဲ ရိွသည္။ ေနာင္ရဲကေတာ့ ေမဝသန္ကို သူ ေအာက္မွာ ဆင္းအိပ္ေပးမည္ဟု ေျပာေသာ္လည္း မႏၱေလးေဆာင္းရဲ႕ အေအးကို ခံႏိုင္မည္ မဟုတ္တာေၾကာင့္ သူႏွင့္ပဲ ကုတင္ေပၚ အတူအိပ္ရန္ ေမဝသန္က ေျပာသည္။ အလယ္မွာ ခြေခါင္းအံုး (ဖက္ေခါင္းအံုး) ျခားထားမည္ဟု ေျပာသည္။ ႏံုးကာ ပင္ပန္းေသာေၾကာင့္ ေမဝသန္က အရင္ဆံုး ေရဝင္ခ်ဳိးလိုက္သည္။ ေရပန္းေအာက္က ဖြာက်လာတဲ့ ေရေႏြးေႏြးေတြက ပင္ပန္းႏြမ္းႏြယ္မႈကို ေဆးခ်ေပးသည္။ ထိုနည္းအတူ လန္းဆန္းတက္ၾကြမႈေတြ ဝင္လာကာ လန္းဆန္းလာသည္ႏွင့္ အမွ် ေသြးသားေတြ ဆူပြက္လာျပီး လိင္စိတ္လည္း ျဖစ္လာသည္။ ေမေလးသည္ သူမရဲ႕ ဆူျဖိဳးေနေသာ ႏို႔ ၂ လံုးကို မိမိဘာသာ ဆုတ္နယ္လိုက္ျပီး၊ ေအာက္က ညီမေလးကိုလည္း လက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္ ပြတ္သပ္ေနမိသည္။ ေသြးသားမစပ္တဲ့ ေယာက်ာ္းေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ အခန္း တစ္ခန္းထဲ အတိအက် ေျပာရရင္ ကုတင္တစ္ခုထဲမွာ အိပ္ရမည္ ဆိုသည့္အေတြးက မိမိရဲ႕ ေသြးသားေတြကို ဆူပြက္ေစသည္။ မိမိရဲ႕ လင္ေယာက်္ား ျဖစ္သူ ဦးေအာင္ကို သတိရမိသည္။ ဦးေအာင္နဲ႔သာ ဒီအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ စိတ္တိုင္းက် ျဖဳတ္က်ေတာ့မည္မွာ မလြဲ။ အခုလည္း အခန္းထဲ ရိွေနတာ ဦးေအာင္ရဲ႕ ေသြးသားရင္းျဖစ္သူ ေနာင္ရဲ။ ေနာင္ရဲရဲ႕ ညီေလးကေရာ အၾကီးၾကီးပဲလား။ သူ႔အေဖလိုပဲ ကာမကိစၥကၽြမ္းက်င္မည္လား။ ဆိုေသာ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ညီမေလးကို ပြတ္သပ္ရင္း၊ လက္ေခ်ာင္းေတြ ထိုးထည့္ရင္း၊ ျပီးေျမာက္သြားသည္။ ညဘက္ ဘာျဖစ္မလဲ ေမဝသန္လည္း မေတြးႏိုင္ေပ။
ေမဝသန္ ေရခ်ဳိးခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ ေရခဲေသတၱာထဲက ဘီယာပုလင္းကို ယူေသာက္ေနသည့္ ေနာင္ရဲကို ေတြ႔လိုက္သည္။ ေမဝသန္က ေရခ်ဳိးတဘက္ကို ကိုယ္လံုးပတ္ျပီး ထြက္လာသျဖင့္ ေကာက္ေၾကာင္းေတြက ေပၚလြင္သည့္အျပင္၊ ႏုိ႔ေတြကလည္း တင္းရင္းျပီး တဘက္ပတ္ထားသည့္ၾကားမွ ေပါက္ထြက္လုမေယာင္။ ေမဝသန္ရဲ႕ ေရခ်ဳိးအလွကို ၾကည့္ျပီး ေနာင္ရဲက ဂလု ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဘီယာေသာက္တာလား၊ တံေတြးျမိဳခ်တာလားေတာ့ ကာယကံရွင္ ေနာင္ရဲပဲ သိလိမ့္မည္။ ဘီယာကို လက္စသတ္ျပီး ေနာင္ရဲလည္း ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ေမေလးရဲ႕ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေတြ က်န္ေနေသးသည္။ ဆပ္ျပာအနံ႔ ေမႊးအီအီေလးေရာ၊ ခုဏက ေသာက္ထားတဲ့ ဘီယာတန္ခိုးေရာ၊ ေရေႏြးေႏြးေလးရဲ႕ခံစားမႈေကာင္းေလးကေရာ က ေနာင္ရဲရဲ႕ လိင္စိတ္ကို ႏိႈးဆြေနသည္။ ထၾကြေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ကို ဆပ္ျပာ အျမႈပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္ေအာင္ ပြတ္တိုက္ျပီး၊ ခုဏ ျမင္လိုက္ရသည့္ ေမေလးရဲ႕ ေရခ်ဳိးအလွကို ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ ကြင္းတိုက္ေနေတာ့သည္။ ေမေလးကို လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ တအားတက္လာကာ ကြင္းတိုက္တဲ့ အရိွန္ကိုလည္း ျမွင့္လိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ ျပီးေျမာက္သြားျပီးမွ ေရဆက္ခ်ဳိးျပီး၊ ေရခ်ဳိးခန္းအျပင္ ထြက္လာခဲ့သည္။
ေရခ်ဳိးခန္းထဲက ထြက္ေတာ့ ေမေလးက ဦးေအာင္ႏွင့္ ဖုန္းေျပာေနသည္။ ေနာင္ရဲကို ဖုန္းေျပာေနရင္း လွမ္းၾကည့္ကာ တိတ္တိတ္ေန ဟု သေဘာရတဲ့ လက္ညိွဳးေလးကို ဖုန္းေျပာေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနားတိုးကာ ျပသည္။
"ဟုတ္... ကိုၾကီး... ေမလည္း လြမ္းပါတယ္... ကိုၾကီးက သြားတာ ၾကာတာကိုးလို႔..."
"ခိခိ... ကိုၾကီးေနာ္... သိပ္မဆိုးနဲ႔..."
"ကိုၾကီးသားေတာ့ ဟိုဘက္ခန္းမွာ အိပ္ေနလား မသိဘူး... ေမလည္း ေရခ်ဳိးျပီးကာစ ကိုၾကီးဖုန္း လာလို႔ ေပ်ာ္သြားတာ..."
"ကိုၾကီးေနာ္... မနက္ဖန္... ေတြ႔ရမွာပဲကို... ေနာ္... လိမၼာတယ္..."
"အင္းပါ... ဒါပဲေနာ္... ခ်စ္တယ္... ခ်စ္တယ္... မနက္ဖန္မွ ကိုၾကီး သေဘာက်... ဟုတ္ျပီလား..."
နားမေထာင္လည္း ၾကားေနရေသာ စကားလံုးေတြက ေနာင္ရဲရဲ႕ ေသြးသားကို ဆူပြက္ေအာင္ လုပ္ေနသည္။ ခုဏက ျပန္ျငိမ္သြားေသာ ညီေတာ္ေမာင္သည္ ျပန္မတ္စ ျပဳလာသည္။ ေနာင္ရဲသည္ ေရကို ေျခာက္ေအာင္ သုတ္လိုက္ျပီး အိပ္ရင္ ဝတ္ေနက် ျဖစ္ေသာ ေဘာက္ဆာ တစ္ထည္ထဲကို ဝတ္လိုက္သည္။ အက်ၤ ီ က စြပ္က်ယ္ အျဖဴ လက္ႏွင့္။
"ေနာင္ရဲ... ဒါပဲ ဝတ္အိပ္တာလား..."
"ဟုတ္တယ္... ေမေလး... က်ေနာ္ ညအိပ္ရင္ ခႏၶာကိုယ္မွာ မ်ားမ်ားစားစား ဝတ္အိပ္တာ မၾကိဳက္ဘူး... အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ဘူး... ရတယ္မလား... ေမေလး..."
"ေအးပါ... မင္းက မအိပ္တတ္ဘူးဆိုေတာ့လည္း တို႔က ခြင့္ျပဳရံုမွ တပါး တျခား မရိွဘူးေလ..." (ေနာင္ရဲရဲ႕ ေဖာင္းပြေနေသာ ေဘာက္ဆာကို ၾကည့္ရင္း ေမဝသန္ က ေျပာလိုက္သည္။
"ခုဏ မင္းအေဖ ဖုန္းဆက္တာ တို႔ေတြ တစ္ခန္းထဲ အတူတူ အိပ္တယ္ဆိုတာ သိရင္ တမ်ဳိး ျမင္သြားႏိုင္တယ္... ဒါ့ေၾကာင့္ လႊဲေျပာလိုက္တာ... မင္းလည္း ႏႈတ္လံုပါေစေနာ္..."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ... ေမေလး... ေဟာ... ေျပာေနရင္းနဲ႔ အေဖ့ဆီက ဖုန္းလာေနတယ္..."
"တိ..."
"ေဟး... ဖုန္းမကိုင္ပဲ ဘာလို႔ အသံပိတ္လိုက္တာလဲ..."
"ဖုန္းမကိုင္ေတာ့ဘူးေလ... ေမေလးရ... ဒါမွ က်ေနာ္ အိပ္ေနတယ္ ထင္ျပီး ယုတၱိ ရိွမွာေပါ့..."
"ခိခိ... လူလည္ေလး... ကဲ... တို႔ေတြ အိပ္ရေအာင္... မနက္ဖန္လည္း ကားေမာင္းရဦးမွာဆိုေတာ့..."
"ဟုတ္... ေမေလး"
ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ေပၚမွာ အလယ္ကေန ခြေခါင္းအံုး ျခားျပီး အသီးသီး ေနရာယူၾကသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ေနာင္ရဲသည္ အဲကြန္းက အရမ္း ေအးသည္ဟု ဆိုကာ အေအးေလွ်ာ႔လိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ ပူသည္ ျဖစ္ကာ အေပၚက ျခံဳထားသည့္ ေစာင္ပါးေလးကို ေအာက္ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ေမဝသန္ကေတာ့ ျခံဳရက္သားေလးပါပဲ။
"ေနာင္ရဲ... တို႔ကို ခြေခါင္းအံုးေပး... တို႔က ခြျပီးမွ အိပ္တတ္လို႔... မင္းဘက္လွည့္ျပီး ခြလို႔လဲ မျဖစ္ဘူးေလ... ရတယ္မလား..."
"ရတယ္ေလ... ေမေလး ယူလိုက္ပါ..."
"ေက်းဇူး..."
ခြေခါင္းအံုးကို ခြယူျပီးေတာ့ ဟိုဘက္ကို ျပန္လွည့္သြားသည္။ ဘီယာေသာက္ထားေသာ ေနာင္ရဲ၊ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ လည္ေခ်ာင္းေတြ ေျခာက္ကပ္လာသည္။ ကုတင္မွ ထကာ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရဗူး သြားယူျပီး၊ ေသာက္လိုက္သည္။ ကုတင္ေပၚကို ျပန္တက္လာေတာ့၊ ဟိုဘက္ လွည့္အိပ္ေနသည့္ ေမေလးရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းက စြဲေဆာင္ေနသည္။ ေရေသာက္ျပီးသည္ေတာင္ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္တုန္း။ ေမေလးရဲ႕ ေဘးနား အသာ ဝင္လွဲလိုက္သည္။ ေမေလးရဲ႕ ပူလို႔ ထင္သည္၊ ေစာင္ကို မျခံဳပဲ ထားထားသည္။ ဒီအတြက္ သူမရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းေတြက ထင္ေပၚေနသည္။ ခြေခါင္းအံုးကို ဖက္ထားသျဖင့္ တင္ပါးက အေနာက္ကို ပစ္ထားသလို ျဖစ္ကာ တင္သားၾကီး တစ္ခုလံုး ဖုျပီး ထြက္ေနသေယာင္။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေသာ ေနာင္ရဲသည္ မိမိရဲ႕ ေဘာက္ဆာ ကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ကာ ေငါက္ေတာက္ ေထာင္မတ္ေနေသာ ညီေတာ္ေမာင္ကို ကြင္းတိုက္ေနမိသည္။ ေမေလးရဲ႕ အနားမွာ လွဲေနရင္း၊ ေမေလးကို ၾကည့္ျပီး ကြင္းတိုက္ရတာက ေတာ္ေတာ္ေလး အရသာေကာင္းလွသည္။ ေမေလး အိပ္ေနေလာက္ျပီဟု ထင္သျဖင့္ လက္က အားပါလာသည္။
"ေနာင္ရဲ... ဒါ ဘာလုပ္ေနတာလဲ..."
"ဟာ... ေမေလး မအိပ္ေသးဘူးလား..."
"မင္းက လႈပ္ေနေတာ့ ကုတင္က လႈပ္ေနတာေပါ့... တို႔လည္း အိပ္ေပ်ာ္မယ္ ၾကံကာ ရိွေသး..."
"ေဆာရီးပါ... ေမေလးရယ္... ေမေလးကို ၾကည့္ရင္း မေနႏိုင္လို႔..."
"မင္းေတာ့ ခက္လွခ်ည္ရဲ႕... ဒါဆိုလည္း ျမန္ျမန္လုပ္ကြာ... ျပီးရင္ အိပ္ေတာ့..."
"က်ေနာ္ မျပီးေသးဘူး... ေမေလးရ..."
"မင္းဟာ... ခက္လွခ်ည္ရဲ႕... တို႔ အိပ္ခ်င္ေနျပီ..."
"ေမေလး... မအိပ္ေသးဘူးဆိုေတာ့... ကူညီေပးပါလားဗ်ာ..."
"ေဟ... မင္းကလည္း မခက္ေပဘူးလား..."
"မခက္ပါဘူး... ေမေလးရယ္... က်ေနာ္ ျမန္ျမန္ျပီးမွ ေမေလး အိပ္လို႔ ရမွာမလား..."
"ရွစ္... မင္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္တာပဲကြာ... ကဲ... မ်က္စိမိွတ္ထား..."
ဟိုဘက္ကေန မလွည့္ပဲနဲ႔ စကားေျပာေနရာကေန ေနာင္ရဲဘက္ကို လွည့္လာကာ ေမဝသန္သည္ ေနာင္ရဲရဲ႕ ညီေတာ္ေမာင္ကို ဖမ္းဆုတ္ကိုင္ယူလိုက္သည္။ အ... မင္းလည္း လက္နက္ၾကီး ပိုင္ထားတာပဲ ဟု ေျပာကာ ကြင္းတိုက္ေပးေတာ့သည္။ ေမဝသန္ရဲ႕ လက္သာ ေညာင္းလာသည္၊ ေနာင္ရဲ ကေတာ့ လံုးဝ မျပီးေသး။ ဘယ္လက္ေညာင္းေတာ့ ညာလက္ေျပာင္း ဆိုသည့္အတိုင္း လက္ေျပာင္းေပးသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာေသာ္လည္း ေနာင္ရဲ ရဲ႕ ညီေတာ္ေမာင္က ေထာင္မတ္ေနတုန္း။
"မင္းက ေတာ္ေတာ္ လြန္တယ္ကြာ... မျပီးေသးဘူးလား..."
"မျပီးေသးဘူး... ေမေလးရယ္... က်ေနာ္႔ကို ျပီးေစခ်င္ရင္ တစ္ခု ေတာင္းဆိုလို႔ ရလား... ေမေလး..."
"ေျပာေလ..."
"ပါးစပ္နဲ႔ စုပ္ေပးပါလား... ေမေလး..."
"မင္း ဒီလိုေျပာမယ္လို႔ေတာ့ ထင္သားပဲ... မင္းေဆာ္ေတြေတာ့ မင္းဒဏ္ကို ေတာ္ေတ္ာ ခံရမွာပဲ..."
"သူတို႔ကေတာ့ က်ေနာ္ၾကာေလ... သူတို႔ အတြက္ ေကာင္းေလပဲလို႔ေတာ့ ေျပာတယ္... ေမေလးေရာ... ေဖေဖ က မၾကာလို႔လား...
အာ... မင္းအေဖလည္း တကယ့္ လူသန္ၾကီးကြ... တို႔မွာ ၾကိတ္မိွတ္ခံရတာ..."
"ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းတယ္မလား... ေမေလး..."
"ေတာ္ျပီ... စကားမမ်ားနဲ႔..."
ေမဝသန္သည္ ရွက္ျပံဳးေလး ျပံဳးကာ လွဲေနရာမွ ထထိုင္လိုက္ျပီး ေနာင္ရဲရဲ႕ ညီေတာ္ေမာင္ကို ပါးစပ္ထဲ ပလြတ္ကနဲ ျမည္ေအာင္ ထည့္ျပီး ေလြေပးေတာ့သည္။ အေခ်ာင္းလိုက္ စုပ္လိုက္၊ ဥ ကို စုပ္လိုက္ႏွင့္ ပုေလြမႈတ္ေပးေတာ့သည္။ တရႊီးရႊီး ႏွင့္ တျပြတ္ျပြတ္ စုပ္ေနေသာ္လည္း မျပီးေသးေပ။ ၅ မိနစ္မွ ၁၀ မိနစ္ ၾကာလာသည္။ ဒါလည္း မျပီး။ ေမဝသန္ ပါးေတြ ခ်ဳိင့္ေနေအာင္ စုပ္ေသာ္လည္း မျပီးသျဖင့္ စိတ္တိုလာသည္။
"ေနာင္ရဲ... မင္းက လြန္လြန္းတယ္ကြာ... တို႔ ဒီေလာက္ စုပ္ေပးေနတာေတာင္ မျပီးဘူး..."
"က်ေနာ္လည္း အံ့ၾသေနတာ... ေမေလး... ဟို ႏွစ္ေယာက္နဲ႔တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ ျပီးခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ ေကာက္ျပီးလို႔ ရတယ္... အခုေတာ့ ေမေလးက စုပ္ေပးေနတယ္... မဝေသးဘူး... ဆက္ခံခ်င္ေသးတယ္ ဆိုတဲ့ မသိစိတ္က တင္းခံေနလား မသိဘူး... ေတာ္ရံုနဲ႔ မျပီးဘူး..."
"ဟာ... စိတ္မတင္းထားနဲ႔ေလကြာ... တို႔လည္း အာေတြေတာင္ ေညာင္းလာျပီ... ေနာက္ဆံုး လုပ္ေပးစရာ ဒီေဆာက္ဖုတ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္..."
"ဟီး... အဲ့ေဆာက္ဖုတ္နဲ႔ ထည့္လိုးေပးပါလား... ေမေလး... ဒါဆို အရမ္း မိုက္သြားမွာ..."
"အယ္ေတာ့... တို႔ စကားမွားသြားတာ..."
"မမွားပါဘူး... ေမေလးရ... ေမေလး ေျပာတဲ့ ေမေလးရဲ႕ ေဆာက္ဖုတ္က အခုေတြ အရည္ေတြ ရႊဲေနျပီေလ..."
ေနာင္ရဲသည္ ေျပာလည္း ေျပာ၊ လက္က ေမဝသန္ရဲ႕ ညီမေလးကို ဆြဲယူျပီး ပြတ္လိုက္သည္။ အ... ဆိုေသာ အသံတိတ္ေလးႏွင့္ အတူ ေမဝသန္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ ေမွးစင္းသြားသည္။ ခဏေလးပဲ ပြတ္ေပးရေသးသည္၊ ေမဝသန္သည္ ေနာင္ရဲရဲ႕ လက္ေတြကို ဖယ္လိုက္ကာ၊ သူ႔ကိုယ္ေပၚက ညဝတ္ဂါဝန္ဝမ္းဆက္ အက်ၤ ီကို အေပၚကေန ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ ေမဝသန္ရဲ႕ အတြင္းခံေတြ မဝတ္ထားေသာ ႏို႔ ၂ လံုးႏွင့္ ညီမေလးက အထင္းသား ေပၚလာသည္။ ညီမေလး ရဲ႕ အေမႊးေတြက မရိတ္ထားေသာ္လည္း အတို ျဖစ္ေအာင္ ညွပ္ထားပံု ရသည္။ ပံုစံ တက်၊ မတိုမရွည္ေလး။ ဦးေအာင္ရဲ႕ တလက္ကိုင္ ပြဲတက္မယားမို႔လို႔လည္း ပစၥည္းေတြက အလတ္ၾကီး ရိွေသးသည္။ ေနာင္ရဲရဲ႕ ေထာင္မတ္ေနေသာ ညီေတာ္ေမာင္ကို အရင္းကေန ကိုင္ထားျပီး ေမဝသန္ရဲ႕ ညီမေလးထဲသို႔ ထိုးထည့္ေတာ့သည္။ အဲ့ဒီညက ေနာင္ရဲ နဲ႔ ေမဝသန္တို႔ရဲ႕ အခ်စ္တိုက္ပြဲက ျပင္းထန္သည္။ ၃ ခ််ီေလာက္ လုပ္ျပီးမွ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေပြ႔ဖက္ကာ အိပ္ၾကသည္။
ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ မနက္ ၉ နာရီေလာက္မွ ကားႏွင့္ လားရိႈးကို ဆက္တက္သည္။ ေတာင္ေပၚေဒသ ျဖစ္လို႔ လမ္းမွာ တျဖည္းျဖည္း ေအးစိမ့္လာသည္။ လမ္းတြင္ ကားနည္းနည္း ျပတ္သည္ႏွင့္ ကားလမ္းေဘး ခဏရပ္ကာ စုပ္လိုက္၊ ယက္လိုက္၊ ႏိႈက္လိုက္၊ ထုလိုက္ ႏွင့္ လားရိႈးေရာက္သည္အထိ ေပ်ာ္ပါးၾကေတာ့သည္။ လားရိႈးကို ေရာက္ေတာ့ ဦးေအာင္ က သူ႔အသိကား ယူလာျပီး လာၾကိဳသည္။ ေမဝသန္က ဦးေအာင္ ကားနဲ႔ လိုက္သြားျပီး၊ ေနာင္ရဲက သူတို႔ကား ေနာက္က လိုက္လာသည္။ လားရိႈးက ရွမ္းဆိုင္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး စားလို႔ ေကာင္းသည္။ ရွမ္းမေလးေတြလည္း ေခ်ာသည္ေလ။ လားရိႈးမွာ ေနာင္ရဲတို႔ တစ္လေလာက္ ၾကာသြားသည္။ ဦးေအာင္ရဲ႕ ပထမ ၾကန္႔ၾကာေနတဲ့ အလုပ္က အဆင္ေျပသြားေပမယ့္ ဒီတေခါက္ေတာ့ တရုတ္ျပည္ ယူနန္အထိ တက္ယူရမည္ျဖစ္သည္။ ေနာင္ရဲလည္း ပ်င္းလာေသာေၾကာင့္၊ ရန္ကုန္က မိမိရည္းစားေတြကိုလည္း သတိရေသာေၾကာင့္ ျပန္မည္ဟု ေျပာကာ ျပန္ခဲ့သည္။ ေမဝသန္ကေတာ့ ယူနန္ကို လိုက္လည္ျပီး ေဈးဝယ္ခ်င္ေသးသည္ဆိုကာ ဦးေအာင္ႏွင့္ အတူ ပါသြားသည္။
ရန္ကုန္က အိမ္တြင္ ေနာင္ရဲ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဒၚသိန္းနဲ႔ ဦးဖိုးတုတ္တို႔ကို မေခၚေသးပဲေနခဲ့သည္။ အားရင္ အားသလို၊ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ရည္းစား ၂ ေယာက္ကိုလည္း အလွည့္က် အိမ္ေခၚျပီး ျဖဳတ္ပစ္သည္။ ၂ ပတ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ေနာင္ရဲ အျပင္က ျပန္အလာ အိမ္က မီးလင္းေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္သည္။ အေဖနဲ႔ ေမေလးတို႔ ျပန္ေရာက္ေနျပီ ဟု ထင္မိသည္။ အိမ္တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲ ထိုင္ေနေသာ ေမဝသန္ကိုသာ ေတြ႔လိုက္သည္။
"ေမေလး... ျပန္ေရာက္ျပီလား... အေဖေရာ..."
"မင္းအေဖက ပစၥည္းေတြနဲ႔ အတူ ကားလမ္းေၾကာင္းက ပို႔ရမွာမို႔... ဂိတ္အဆင့္ဆင့္ ျဖတ္ရမွာမို႔လို႔တဲ့ေလ... ဒါနဲ႔ပဲ တို႔ အရင္ ျပန္လာလိုက္တာ... မင္းအေဖက မႏၱေလးထိေတာ့ လိုက္ပို႔ေပးတယ္ေလ..."
"ေၾသာ္... ဖုန္းဆက္လိုက္ေရာေပါ့... က်ေနာ္ လာၾကိဳမွာေပါ့..."
"ရပါတယ္ကြာ... အခုလည္း အဲ့ေလာက္ ပင္ပန္းတာမွ မဟုတ္တာ..."
"ဒါနဲ႔ ေဒၚသိန္းတို႔ေရာ... ျပန္မလာေသးဘူးလား..."
"က်ေနာ္ ျပန္မေခၚေသးတာ... ေမေလး... တစ္ေယာက္ထဲမို႔လို႔... ေအးေဆး ေနမယ္ ဆိုျပီး မေခၚျဖစ္တာ..."
"မင္းေနာ္... မင္း ရည္းစားေတြကို ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ အိမ္ေခၚျပီးျပီလဲ..."
"ဟီး... ေမေလးကလည္း အခ်ိန္အားေတာ့မွ ေခၚျဖစ္တာပါ... အခု ေမေလး ေရာက္လာျပီပဲ..."
"ဟိတ္... တို႔ ၾကိဳေျပာထားမယ္ေနာ္... တို႔ေတြ ပတ္သက္တာ ရပ္ဘို႔ေတာ့ မေျပာလိုဘူး... တို႔လည္း မင္းကို သေဘာက်တယ္... ယူဘို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး... ဒီေတာ့ မင္းရည္းစားေတြနဲ႔လည္း အဆက္ျဖတ္စရာ မလိုဘူး... တို႔ေတြ ခဏေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္လို႔ ရတာပဲ... ဒါေပမယ့္ တသက္လံုး မသိသလို လုပ္လို႔ ရတယ္..."
"က်ေနာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္... ေမေလးရာ... ေအးေဆးပါ... က်ေနာ္ ေဒၚသိန္းတို႔ကို ဘယ္ေတာ့ ေခၚရမလဲ..."
"မင္းအေဖက ေနာက္ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာဦးမယ္ ေျပာတယ္... ဘယ္ေတာ့ ေခၚမလဲ ဆိုတာ မင္းသေဘာပဲ..."
"ဒါဆို အေဖ ျပန္မလာခင္ ၂ ရက္ အလိုေလာက္မွ ေခၚလိုက္မယ္ေလ..."
"သေဘာပါ... ကိုယ္ေတာ္..."
"ဒါဆို... လာေလ... ေမေလး... သြားရေအာင္..."
"ဘယ္သြားမလို႔လဲ..."
"အခ်စ္ကမာၻထဲ သြားမလို႔... လိုက္မွာမလား..."
"အင္း..."
ရွက္ျပံဳးေလး ျပံဳးေနေသာ ေမဝသန္ရဲ႕ ပုခံုးကို ဖက္ကာ အိပ္ခန္းဆီသို႔ ဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ခင္တဲ့
ေနာင္ရဲ (ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၉)